Wie in Ollaguë aankomt moet niet te veel verwachten van deze grenspost op 4000 m boven zeeniveau. Ollaguë is een desolaat en winderig spoorwegemplacement en een grotendeels verlaten dorp. Nomaden uit de precolumbiaanse tijd gebruikten deze plaats als tambo of rustplaats. In de jaren twintig van de vorige eeuw verscheen de spoorlijn en verrees een groot dorp van spoorwegwerkers en mijnwerkers die begonnen met de exploitatie van de zwavelmijnen op de hoge vulkaankraters van de Ollaguë-vulkaan (5870 m) en de Aucalquincha (6176 m) in de omgeving. Naar beide vulkanen gaan wegen tot vrijwel aan de top; een gemakkelijke manier om een 6000’er te beklimmen. Er woonden toen een paar honderd mensen in Ollaguë, dat winkels had en zelfs een Boliviaans consulaat. Veel spoorarbeiders en mijnbouwers verdwenen later en Ollaguë raakte in een isolement. Er wonen in Ollaguë en omringende dorpen nu niet meer dan 150 mensen, merendeels douanebeambten en carabineros om de grens met Bolivia te bewaken (tegen wie?). Pas onlangs is het isolement van Ollaguë opgeheven door de installatie van een paraboolantenne, die het dorp televisie en telefoon bracht. Bezienswaardig is het uitgestrekte kerkhof net buiten Ollaguë, dat getuigt van een grote epidemie in 1937, die veel mensen het leven kostte. Op het grote lege stationsterrein is een kleine kiosk, waar je eenvoudige maaltijden kunt krijgen. Wie naar Bolivia wil moet te voet de grens passeren en vervolgens in de Boliviaanse trein overstappen. Vanuit Ollaguë kun je ook per 4WD-auto via een eenzame en avontuurlijke route via de Salar de Huasco naar Pica en Iquique rijden.