De officiële taal op Jamaica is Engels. De lange tijd waarin de Britten het bewind voerden over Jamaica ligt daar vanzelfsprekend aan ten grondslag. Maar let eens op de namen van steden en dorpen: ook Frans en Duits kom je veelvuldig tegen. Jamaicanen spreken dan officieel Engels, hun voertaal is patois (spreek uit als patwa of patwah). Je zou kunnen zeggen dat patois gebaseerd is op het Creools en het Engels, maar veel invloeden van buitenaf heeft ondervonden. Geen wonder als je naar de samenstelling van de bevolking kijkt. Je vindt er woorden terug uit diverse Afrikaanse landen, uit de taal van de oorspronkelijke bewoners, uit het Spaans en het Portugees en uit diverse Aziatische talen. Er is (nog) geen officieel woordenboek patois en misschien moeten we er blij om zijn. Als Jamaicanen tegen elkaar praten (ook wel vergeleken met zingen) kun je er geen touw aan vastknopen. Gelukkig beschikt elke Jamaicaan over een behoorlijke basiskennis Engels, waardoor communicatie op een eenvoudige manier mogelijk wordt. Maar 'The Queen's English' wordt alleen gesproken bij officiële gelegenheden, in de zakenwereld, in het parlement (hoewel...) en bij de rechtspraak. Op de scholen wordt dit ook onderwezen, maar een leraar moet nog weleens overstappen op patois om zich te verduidelijken.