Nou ja, eigen eetcultuur. De vele buitenlandse invloeden door de eeuwen heen, hebben ook een flinke impact gehad op de culinaire traditie van Griekenland. De Griekse keuken heeft Arabische, Italiaanse en Turkse trekjes. Ook de Balkan heeft een stempel gedrukt op de Griekse keukenkunsten met dit verschil dat Griekse gerechten nooit sterk gekruid of pikant zijn.

Met de Arabische wereld delen de Grieken de mezze-cultuur. Kleine smakelijke hapjes die bij de oúzo of rakí geserveerd worden. De vele pastagerechten zijn ondanks de typisch Griekse draai dan weer ontleend aan Italië. Pastítio, een ovenschotel van gehakt en dikke macaroni is het bekendste pastagerecht. Typisch Grieks is de kritharáki, een kleine pastavariant in de vorm van rijstkorrels. Kritharáki wordt onder meer verwerkt in juvétsi, een verrukkelijk ovengerecht met vlees. Deze gerechten staan overal in Griekenland op de kaart, maar pasta wordt heel veel gegeten op de Ionische eilanden omdat die het langst bezet zijn geweest door Italianen.

Misschien zullen ze het ontkennen, maar de Griekse keuken lijkt nog het meest op de Turkse. Veel gerechten worden in beide landen gewaardeerd. Op het bekende honing/notengebak baklavá bijvoorbeeld, zijn de Turken ook dol. Tzáziki (yoghurt/komkommerdip) heet bij de buren cacik en dolmádes (met rijst gevulde wijn- of koolbladeren) heten in het Turks dolma. Gyros kennen beide landen ook. Alleen heet het in Turkije döner en is het uiteraard van lamsvlees gemaakt. De Grieken prefereren varkensvlees.

Zeker op de eilanden wordt veel gebruik gemaakt van seizoensgebonden en lokale producten. In veel familierestaurantjes waar moeder de vrouw de scepter in de keuken zwaait, gebruikt men vaak producten van eigen kweek, fok of pluk. Vaak wordt de Griekse keuken aangeduid als eenvoudig, maar wij noemen hem liever goudeerlijk.