Wel goedkoop, bijna het hele jaar beschikbaar en vrijwel overal verkrijgbaar zijn sardéles (sardines), marídes en chópes. Marídes zijn iets groter dan sardines en chópes zijn piepkleine visjes die in een beslagje worden gefrituurd en met kop en staart worden opgegeten. De Grieken zijn er dol op en bestellen ze in grote hoeveelheden.

Kalamarákia (pijlinktvis) en ochtapódi (octopus) zijn ook favoriet en het hele jaar door beschikbaar. De octopussen die voor visrestaurantjes aan een waslijntje of in een speciaal kastje met gaas ervoor hangen te drogen, vormen een typisch Grieks plaatje. Het slaan van de octopussen is een minder fraai gezicht. De dieren worden nog levend talloze malen tegen de rotsen gekwakt opdat het vlees lekker mals wordt.

Kalamarákia wordt meestal gefrituurd gegeten. Octopus verschijnt in meerdere varianten. Gegrild, in wijnsaus of koud in een salade. Een andere inktvis-variant is de súpies oftewel zeekat. Deze wordt meestal in zijn eigen inkt gekookt wat er voor ons iets minder aantrekkelijk uitziet.

Een echte delicatesse is zee-egel (achinós). Dit zal echter niet zo snel op een menukaart te vinden zijn. We noemen het dan ook meer als curiositeit, dan als echter aanrader. Ooit probeerden wij op het eiland Samos een bordje zee-egel, aangeboden door een vriendelijke restauranthouder die ons deze specialiteit niet wilde onthouden. Een klein bordje met oranje ‘fliebertjes' erop, dat was het. Uit beleefdheid hebben we het geproefd. De smaak was ziltig en eigenlijk weinig bijzonder.

Die oranje ‘fliebertjes' zijn de eierstokken van dit tweeslachtige diertje, het enige eetbare onderdeel ervan. Het eten ervan zou het libido een flinke oppepper geven. Ziet u kinderen op het strand met een steen op een zee-egel inslaan, dan is dit niet bedoeld als zinloos geweld tegen weerloze diertjes, maar de enige manier om bij het felbegeerde oranje binnenste van deze stekelige zeebewoners te komen.