De Pernštejns behoorden tot de machtigste families van Tsjechië. Door de eeuwen heen nam hun politieke invloed en rijkdom toe. Dit was duidelijk te merken aan het uiterlijk van de burcht; deze werd steeds groter en fraaier. Na een brand in de vijftiende eeuw werd het kasteel in de renaissancestijl hersteld. Deze stijl is vooral in het interieur te herkennen. Na de beëindiging van de herstelwerkzaamheden is de burcht niet meer ingrijpend gerenoveerd. In de tweede helft van de zestiende eeuw nam de rijkdom van de Pernštejns af. Uiteindelijk waren zij in 1596 zelfs gedwongen hun stamslot te verkopen. Veel veranderde er na die tijd niet. Wel is het barokke interieur van de slotkapel aan latere eigenaars te danken.

De burcht wordt gekenmerkt door het grote aantal op draagstenen rustende geschutstorens, de grote verscheidenheid aan portalen en het gebruik van plaatselijk gevonden marmer voor kozijnen, vloeren en ribben van gewelven. In de zogenaamde gotische hal is op een van de muren een fragment uit een gedicht van Ovidius aangebracht. Dit is de eerst bekende vertaling van een groot Romeins dichter in de Tsjechische taal. De rondleiding door het gebouw leidt door de zaal waar een schilderij van Hermann Nigg hangt met een scène uit de legende over het spook van Pernštejn.

Andere schilderstukken hangen onder meer in de Schilderijengalerij. Een afbeelding van het kasteel zoals het er voor de belegering van de Zweedse troepen in 1645 heeft uitgezien, vormt daarvan wel het meest interessante exemplaar. De rondgang door een wirwar van gangen en vertrekken leidt langs de samenzweerderszaal. Van dit vertrek wordt gezegd dat tegenstanders van keizer Ferdinand I er samenkwamen, om een complot tegen hem te smeden. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk omdat de Pernštejns als grote aanhangers van de Habsburgers bekend stonden. Het koepelvormige plafond van deze zaal is beschilderd met familiewapens.

De kop van een oeros die een touw door zijn neus heeft, is onderdeel van het familiewapen van de Pernštejns. De stamvader van het geslacht, de kolenbrander Venava, voerde de oeros aan het touw door de neus mee naar Brno. Daar aangekomen scheidde hij met één houw de kop van de os van zijn romp.