Tomaten, aubergines, courgettes, paprika's, kool, bieten, spinazie worden allemaal verwerkt in de heerlijkste gerechten. Verse salades zijn volop verkrijgbaar. Bij de toeristen is de choriátiki (bij ons bekend als Griekse salade) favoriet. Deze boerensalade met komkommer, tomaat, paprika, ui, feta en oregano is overgoten met olijfolie en brood erbij een maaltijd op zich. De Grieken zelf eten hem ook vaak, maar zijn ook dol op koolsalade (láchano saláta) die meestal gecombineerd wordt met geraspte wortel en een dressing heeft van olijfolie en citroensap.

Voedzame peulvruchten en bonen staan zeer vaak op het menu. Een echte Griekse fakés, linzensoep is in al zijn eenvoud niet te versmaden en bij de meeste restaurants staan gígantes op de menukaart, grote witte bonen in tomatensaus. Sperziebonen en okra (bámies) worden ook veel geserveerd. Okra is geen boonsoort, maar lijkt er een beetje op. Hij smaakt iets zurig en heeft een beetje een harig velletje. Dit zijn echter wel seizoensgebonden producten en zijn dus niet het hele jaar door verkrijgbaar. Meestal worden bonen en okra samen met stukken aardappel in een tomatensaus bereid.

De Griekse keuken kent veel groentegerechten met de gemistá als bekendste. Meestal zijn dit tomaten of paprika’s gevuld met rijst en kruiden, maar ook aubergines (melitzánes), wijnbladeren (dolmadákia) en courgettebloemen (kolokithokouloúda gemistá) worden gevuld met rijst. Lekker en gezond is ook spanakoríso, spinazierijst.

Kaas en eieren worden tevens veel gegeten. Kaas is op de Griekse eilanden in overvloed aanwezig. Het gaat meestal wel om kaas van schapen- of geitenmelk. Van zachte féta tot hardere gele kaassoorten. Een stukje féta met olijfolie, oregano en olijven is al een feest op zich.

Heel bijzonder is stáka, een kruising tussen boter en hele jonge schapenkaas. Het wordt verkregen bij het maken van kaas en is heerlijk bij brood of verwerkt in een omelet.

En dan zijn er natuurlijk nog de vele soorten olijven die overigens niet vaak in gerechten worden gebruikt, maar meestal zo gegeten worden. De olijf was in de prehistorie al bekend als voedsel, maar de techniek om olijven echt lekker te maken werd pas later ontdekt. Rechtstreeks van de boom is de olijf namelijk niet eetbaar. Hij moet eerst enige tijd in zout water geweekt worden. Volgens de overlevering zijn olijven eetlustopwekkend. Daarom worden ze vaak bij de borrel en als voorgerecht geserveerd.