In het begin van de 19de eeuw begon er in Europa ook van alles te bewegen. Tijdens het tijdperk van Napoleon (1804-1815) verloor Spanje zijn bindingen met Argentinië en ook zijn vloot. In Engeland was een industriële revolutie begonnen en dat land had een groot deel van de handel naar Zuid-Amerika van de Spanjaarden overgenomen. De Engelsen wilden zelfs Argentinië veroveren. In 1806 bezetten ze Buenos Aires en nog geen jaar later werden ze al verdreven door een heldhaftig leger ondersteund door de bevolking. Een Engelse commandant noemde de straten in Buenos Aires ‘paden van de dood’, zo vurig verjoegen de bewoners de Engelsen. Het begon te borrelen in Argentinië, de criollo’s pikten de overheersing niet meer van Spanje, dat trouwens door Napoleon was ingerekend.

Manuel Belgrano, Bernardino Rivadavia en Mariano Moreno waren drie intellectuelen en criollo’s, die het initiatief namen voor een nieuwe staat. Zij waren sterk beïnvloed door de Franse verlichting en revolutie (1789). Op 25 mei 1810 riepen 251 burgers een voorlopige junta van de provincie RÍo de la Plata uit. Deze junta zou het bestuur van de onderkoning van Spanje overnemen. De estanciero’s, de landeigenaren in de provincies, wilden zich niet onderwerpen aan het gezag van Buenos Aires. Zo ontstonden in Argentinië twee machtige groepen: de Unitario’s, die een sterk centraal gezag van Buenos Aires wilden en de Federalisten, leiders van de provincies en landeigenaren die zich niet wilden onderwerpen aan het gezag van Buenos Aires. De chaos in het land nam toe, want de Federalisten wilden geen tolheffing van Buenos Aires accepteren en zij eisten ook toegang tot de wereldmarkt voor hun producten.