Het dorpje Copahue ligt 17 km noordelijker aan de RP 26, in een hoefijzervormige vallei omringd met door erosie gevormde rotsen, op een hoogte van 1980 m, waardoor het er stevig kan waaien. Maar de omgeving is prachtig, soms lijkt het net een maanlandschap, want er groeit hier vrijwel niets meer. Totaal anders dan beneden bij Caviahue. 

Ik denk dat het aan de windrichting ligt, maar het kan er ook behoorlijk naar zwavel stinken. De meeste thermale bronnen en lagunes liggen in het centrum van dorpje Copahue, wat een grappig gezicht oplevert met al dat dampende water tussen de straten. Want er is een vernuftig irrigatiesysteem onder de trottoirs gemaakt, zodat het dorpje gratis stads- en straatverwarming heeft. Het nadeel is alleen dat door slecht onderhoud de warme lucht kan ontsnappen uit gaatjes in de buizen, zodat het dag en nacht een sissend geluid geeft. Alsof de hele tijd muren met een hogedrukspuit worden schoongespoten. 

Calle Cheuquel en Cnel M. Olascoaga zijn de belangrijkste straten met hotels en de Complejo Termal (hoofdingang van de baden). Deze thermale en modderbaden hebben een geneeskrachtige werking en niet voor niets worden ze ‘Los Baños de Juventud’ genoemd (de baden van verjonging). Neem daarom een modderbad in laguna del Chancho of Sulfurosa, zij liggen midden in het dorpje. 

Copahue behoort in zijn soort tot de beste badplaatsen maar helaas, alles is slecht onderhouden en veel badkamers zijn echt aan vernieuwing toe! Soms lijkt het wel alsof je teruggaat naar de jaren zestig, maar dan is er al die tijd niets vernieuwd. Wel is alles proper en hygiënisch. Eerst word je gekeurd, door streng kijkende dokters en in overleg met jou stellen zij een kuur samen. 

Er zijn ook mineraalbronnen in het dorpje met prachtige namen als Del Vichy (goed voor de spijsvertering), Agua Hierro (tegen bloedarmoede) en Del Limón y del Mate (een versterkende werking) waar je zo uit kunt drinken. Want alles draait in Copahue om water! De beste tijd om hier naartoe te gaan is tussen december en begin april. Daarna gaat alles dicht en is er niets te doen. 

De koning van Patagonië ‘Le rio c’est moi’

Rond 1860 was de Franse advocaat Orélie Antoine de Touneins onder de indruk gekomen van de Mapuche-indianen. Hij had net een boek gelezen van de Spaanse dichter Alonso de Ercilla over dit robuuste en moedige volk ergens in het midden van Chili en Argentinië. Daarom besloot hij zijn praktijk op te zeggen en af te reizen naar deze indianen. Want zo zei hij... ’We moesten een voorbeeld nemen aan dit volk’. Eindelijk in Valparaiso, een kustplaats in Chili, aangekomen bereidde hij een expeditie voor om het opperhoofd van de Mapuche-indianen, Mañil, te ontmoeten. Nu gaat de legende dat dit opperhoofd op zijn sterfbed de komst van een blanke man met baard aankondigde. Deze zou het Mapuche-volk aanvoeren in de strijd tegen de legers van Chili en Argentinië. 

Wat gebeurde er? Niet lang na de dood van Mañil kwam, eindelijk ná twee jaar, Orélie met zijn expeditie aan. De krijgers zagen in hem, wat hun opperhoofd profeteerde, hét nieuwe opperhoofd. Hij greep zijn kans met een vurig pleidooi en won zo de harten van de indianen. Hij eindigde met de emotionele woorden: ‘Maak mij koning en ik verenig alle krachten. Jullie zijn veel dapperder dan de vijanden. Roep met mij: Leve de Koning!’ 

Orélie Antoine stichtte niet lang daarna een constitutionele monarchie, Araucanië. Toen hij hoorde dat allerlei stammen uit Patagonië hem als koning accepteerden, annexeerde hij per decreet al het land ten zuiden van de 42ste breedtegraad (zo ongeveer vanaf Esquel). 

Dat was tegen het zere been van de autoriteiten. Hij werd verraden op doorreis in Chili en gevangengenomen. In zijn cel kwijnde hij helemaal weg, werd zwaar ziek en werd naar Frankrijk gezonden. Maar daar knapte hij weer op en met de koninklijke titel probeerde Orélie geld te krijgen voor een nieuwe expeditie naar Argentinië. Hij vroeg geld aan paus Pius IX en Napoleon III. Geen van beiden wilde hem helpen. Maar toch, een rijke graaf die wol uit de Patagonische pampa’s importeerde, hapte toe. 

In 1869 keerde koning Orélie Antoine I terug naar zijn ‘koninkrijk’. Tot grote opluchting van Orélie herkenden de indianen hun koning nog. Hij vertelde hun over een geheime wapenzending die hij in Frankrijk had geregeld en vertrok met vijftig krijgers naar de Chileense kust. Helaas kwamen zij een maand later aan dan was afgesproken en het schip was al huiswaarts gekeerd. Maar hij gaf de moed niet op en verklaarde zelf de oorlog aan Chili. Hij moest vluchten, want zonder echte wapens was geen oorlog te voeren. Hij kwam opnieuw eenzaam in Frankrijk terug.