De naam ‘Argentinië, is afgeleid van het Latijnse woord ‘argentum’, dat (land van) zilver betekent. In 1526 zeilde al de Venetiaan Sebastiaan Cabot langs de oevers van een brede riviermond, die hij RÍo de la Plata noemde. Hij dacht ten onrechte dat er zilver in de grond zat; de Spaanse veroveraars waren hoofdzakelijk geïnteresseerd in goud en zilver. Daarom toonden de Spanjaarden weinig belangstelling voor de Pampa, want de woorden van Hernan Cortés, toen deze Mexico innam, lagen nog vers in het geheugen: ‘Ik ben gekomen voor goud, niet om land om te ploegen voor de boeren’.

De indianen, die op de uitgestrekte vlaktes woonden, hadden ook niet die hoge ontwikkeling zoals de Spanjaarden die waren tegengekomen in Mexico, Guatemala en Peru. Daar woonden de Azteken, de Maya’s en de Inca’s. De indianen hier waren oorlogszuchtig en wreed, want de avonturier Juan Solís die al in 1516 bij Río de la Plata aanmeerde, werd daar ruw vermoord en opgegeten. Vanuit Bolivia was een andere groep Spanjaarden Noord-Argentinië binnengekomen en met meer succes. Binnen tientallen jaren was het noorden gekoloniseerd.

Tussen 1553 en 1573 ontstonden de volgende steden: Santiago del Estero (1553), Mendoza (1561), San Juan (1562), Tucumán (1565) en Córdoba (1573). Het veroverde deel werd geregeerd vanuit Lima, dat tot 1776 niet erg geïnteresseerd was in dit gebied. Hierdoor konden de missieposten (reducciónes), die vooral door de jezuïeten werden opgezet, tot grote bloei komen. De provincie Misiones is een goed voorbeeld van de samenwerking tussen de jezuïeten en indianen. Ook waren deze missieposten een bescherming voor de indianen tegen de grootgrondbezitters, die veel slaven nodig hadden. De eerste posten werden in 1609 gesticht en weldra waren het economische eenheden die volledig zelfvoorzienend waren. Ook in het noordwesten werden deze posten opgezet. Daar heetten ze encomienda’s. Het waren voornamelijk de plaatselijke overheden die deze posten opzetten. Het grote verschil was wel dat een encomienda meer een verkapte vorm van slavenhandel was dan de reducciónes in het noordoosten. Vele indianen die leefden in de encomienda’s stierven aan westerse ziektes. Bijvoorbeeld in de encomienda van Tucumán leefden rond 1609 24.000 indianen, in 1671 nog maar 2200. Dit maakte op een gegeven moment de encomienda’s overbodig en zo ontstonden er langzaam maar zeker de haciënda’s. Dit waren boerengemeenschappen die grotendeels zelfstandig hun grond bewerkten. Het waren vaak de criollo’s, Spanjaarden die in Zuid-Amerika geboren waren en mestiezen (half Spanjaard, half indiaans) die deze vorm van landbewerking uitoefenden en tabak, suikerriet, katoen en maïs verbouwden. Later, met de estancia’s (grote veeboerderijen) in de Pampa zouden zij een belangrijke rol in de geschiedenis van Argentinië spelen.

In 1767 en 1777 werden twee belangrijke besluiten in Spanje genomen. Allereerst veranderde in 1767 de situatie voor de missieposten in Misiones. Volgens de Spaanse koning Karel III ondermijnden de jezuïeten het gezag en moesten zij onmiddellijk terug naar Spanje. Maar het was in werkelijkheid een strijd tussen de machtige grootgrondbezitters en de kerk. De grootgrondbezitters vonden de jezuïeten (kerk) te machtig en te rijk. Duizenden jezuïeten vertrokken, ook uit het noordwesten waar zij scholen en universiteiten (die van Córdoba was beroemd) hadden. De reducciones raakten in verval en ten slotte werden ze verwoest. Tien jaar later in 1777 werd de Río de la Plata (gebied rondom Buenos Aires) tot onderkoninkrijk verheven en losgemaakt uit het onderkoninkrijk Perú.