Het nationale gerecht van Kenia wordt ugali genoemd. Het is een soort pap, samengesteld uit maïs, vlees en groenten. De samenstelling ervan varieert door de jaargetijden, maar maïs is altijd het hoofdbestanddeel. Een ander gerecht uit de inlandse keuken is irio, klaargemaakt in een lemen pot met groenten, erwten en pompoenen als basismateriaal. En dan is er natuurlijk de sukuma wiki, een Keniaans koolgerecht dat vroeger door de ‘gewone man’ gegeten werd. Verder eet de Keniaan datgene wat het jaargetijde hem voorschotelt, samengesteld uit basisgerechten die variëren van granen, cassave en zoete aardappelen tot bananen. In de lodges en restaurants wordt u ook vis aangeboden, vaak gepaneerd maar daarom niet minder smakelijk.

Voor de echte visspecialiteiten gebruikt men verse vis en daarvoor zult u in een restaurant langs een van de kusten of in de grote steden moeten neerstrijken. Ook van schelp- en schaaldieren worden niet te versmaden lekkernijen gemaakt. De belangrijkste vissoorten worden gevormd door zeetong, tonijn en forel. Aan de boorden van Lake Victoria is het vooral de nijlbaars die op elk menu voorkomt. Uiteraard probeert u ook een van de vele variëteiten waarin de populairste vis van Kenia wordt klaargemaakt: de tilapia.

Aan de maaltijden kan men vaak een stuk verleden aflezen. Invloeden uit Groot-Brittannië (high-tea om vier uur ’s middags) en vooral India bepalen de smaak van het menu, waarbij wordt opgemerkt dat de Indiase keuken aanmerkelijk populairder is dan de Britse. Aan de kust is het een mix van Indiase en Arabische invloeden die de Indiase restaurants populair maken. Er wordt veel vlees verwerkt afkomstig van kip, lam of rund. U moet beslist kennismaken met de met groenten gevulde koekjes: samosa’s en de chapati’s, een soort Indiase pannenkoek. Voor deze twee hoeft u niet in een restaurant aan te schuiven, ze worden op straat aangeboden. Men past zich in hoog tempo aan aan de internationale vraag naar bepaalde soorten voedsel. Zo is de Italiaanse keuken aan een geweldige opmars bezig en vindt men in de grote steden diverse fastfoodrestaurants.

Drank is te kust en te keur voorhanden en wat belangrijk is: redelijk goedkoop. Dat heeft te maken met het feit dat de prijzen door de overheid worden vastgesteld. Frisdranken zijn overal in grote verscheidenheid voorhanden. In sommige supermarkten aan de kust en in ‘moslimsteden’ kunt u geen sterke drank kopen. Wijnen komen uit Frankrijk en uit Zuid-Afrika. In de omgeving van Lake Naivasha wordt Keniaanse wijn geproduceerd en voordat u zich laaft aan import is het een goed idee om de lokale variëteiten eens te proberen. Bier uit Kenia is meer dan goed te drinken. Tusker is mateloos populair, maar ook Premium kan de concurrentie met de bij ons bekende bieren (die óók in de steden en de toeristengebieden voorhanden zijn) gemakkelijk aan.

Een paar drankjes waar u mee moet oppassen zijn palmwijn en pombe, een lokaal bier dat wordt gebrouwen uit granen of bananen. In de sfeer van lokale sterke drank moet u denken aan Kenya cane, een stevige borrel gedestilleerd uit suikerriet. Koffielikeuren zijn er volop, in een land waar zulke goede koffie wordt verbouwd is men dat aan zijn stand verplicht.

Lokale alcoholische dranken zijn ook in de supermarkt te koop, vooropgesteld dat de eigenaar ervan geen moslim is. Van bananen worden allerlei sterke drankjes gebrouwen die u beslist (en vooral met mate) maar eens uit moet proberen. Verder kunt u in de supermarkt in plastic zakjes onder andere whiskey, brandy en gin kopen. In een zakje zit precies één borrel.

Drinken moét in Kenia en dat doet u dus vrijwel de gehele dag. U kookt of zuivert water (beide is altijd beter) of koopt bronwater. Als u in een restaurant bronwater bestelt dan dient dit in een gesloten fles aangeboden te worden. Drankjes met ijs koelen is, óók in een goed restaurant, vragen om problemen.