Nadat een afkoopsom was betaald aan de plantage-eigenaren kregen eind 1835 ruim 70.000 slaven formeel hun vrijheid. Pijnlijk was dat ze verplicht werden eerst nog eens vier jaar in loondienst van hun voormalige eigenaars te werken. Daarna konden ze dan eindelijk gaan en staan waar ze wilden. Van een onkostenvergoeding aan de ex-slaven of enige hulp om een plek in de samenleving te vinden was geen sprake. Alleen een paar katholieke paters bekommerden zich om de vrijgelatenen.

Geen van de ex-slaven wilden nog iets met de suikerplantages te maken hebben. Massaal trokken ze naar de kust om daar een nieuw bestaan te zoeken in de visserij of zoutwinning. Enkele ex-slaven bleven vrijwillig in betaalde dienst van hun voormalige eigenaars – dat waren goede meesters geweest.