Turkije is nog steeds een heikel punt. Uiteraard wegens de eeuwenlange overheersing door het Ottomaanse Rijk, maar vooral het Grieks -Turkse conflict over de bovengenoemde deportaties in 1923 zitten nog steeds hoog. Hoewel flink op leeftijd zijn veel Grieken die de volksverhuizing meegemaakt hebben, nog in leven en koesteren ze nog steeds bittere gevoelens jegens het buurland.

De vijandigheid richting Turkije is enigszins geluwd sinds Griekenland een grote hulpoperatie op touw zette om de Turkse slachtoffers van de enorme aardbeving in 1999 te helpen. Ook heeft het zijn veto tegen de toetreding van Turkije tot de EU teruggetrokken. Met het buurland worden steeds meer vriendschappelijke banden aangeknoopt, vooral op cultureel gebied. Muziek bijvoorbeeld. Enkele populaire Griekse artiesten hebben al liedjes opgenomen met Turkse vakgenoten. Maar, het bestellen van een Turkse koffie in plaats van een ellinikó, wat vanzelfsprekend Griekse koffie betekent, is uit den boze.

Op de Griekse eilanden die vlak voor de Turkse kust liggen, worden de overburen nog steeds met argusogen bekeken. Streng bewaakte militaire bases aan beide kanten zorgen voor veel machtsvertoon. Ook conflicten over het militaire gebruik van het luchtruim komen nog voor.

Gaat het in Griekenland slecht met het toerisme, dan is dat uiteraard de schuld van Turkije met zijn all inclusive-formules en goedkoop massatoerisme. Dagtochtjes die vanaf de eilanden kunnen worden ondernomen naar Turkije, worden door de plaatselijke gidsen niet echt gestimuleerd. Uit de mond van een hostess op het eiland Chios tekende ik het volgende citaat op: ‘U kunt natuurlijk ook een bezoekje brengen aan onze Turkse ‘vrienden', maar waarom zou u als u op zo’n mooi eiland als dat van ons verblijft?' Hoe ze het woord ‘vrienden' uitsprak is niet op te schrijven, maar het klonk in ieder geval weinig vriendschappelijk. Daarna legde ze omstandig uit dat je een visum nodig hebt om de Turkse kust te bereiken en dat je er niet weg zou komen zonder een gedwongen bezoek aan een tapijtenfabriek met bijbehorende verplichte aankoop.

Skopje

Macedonië is nog zo’n gevoelig punt. Na de Tweede Wereldoorlog werd de regio Macedonië verdeeld tussen Griekenland en Joegoslavië, maar veel Grieken zijn het daar nog steeds niet mee eens. De Grieken weigeren het buurland dat sinds 1991 onafhankelijk is onder de naam Macedonië te erkennen. Zogezegd uit angst dat het wellicht aanspraak zou kunnen gaan maken op de streek in Noord-Griekenland die dezelfde naam draagt. Die angst is er overigens ook andersom. Het piepkleine economisch en politiek onstabiele ex-Joegoslavisch republiekje is als de dood dat het onder de voet wordt gelopen door zijn grote buur. Griekenland is overigens niet het enige land dat aanspraak zegt te maken op de republiek. Ook Albanië en Bulgarije claimen dit stukje Balkan.

Officieel heet Macedonië nu de Voormalige Joegoslavische republiek Macedonië (FYROM in het Engels). Toch ligt zelfs die naam moeilijk bij de gevoelige Grieken en zelf noemen ze het buurland meestal Skópia, naar de hoofdstad Skopje. Nederland heeft in 1991 nog te kampen gehad met een Griekse handelsboycot omdat het de naam Macedonië wel erkende.

Een andere voormalige Joegoslavische republiek kan dan weer niets fout doen in de ogen van de Grieken, namelijk orthodox broeder Servië. Deze vriendschap die er al van oudsher is, maakte Griekenland begin jaren negentig niet zo populair binnen de EU omdat het in het Joegoslaviëconflict steevast de zijde van Servië koos. Met de Serven hebben de Grieken ook hun redelijk negatieve houding tegen de Verenigde Staten gemeen.