Van nu af werd het dé belangrijkste handelsstad van het land. De eerste barrio’s (wijken) ontstonden met hun eigen burgemeesters, straten werden grotendeels geplaveid en de eerste kranten verschenen. Doordat de Pampa steeds belangrijker werd voor de economie van het land werd ook de stad steeds groter en (politiek) machtiger. Vooral toen president Sarmiento vond dat Europese arbeiders moesten worden aangetrokken voor de nieuwe landbouwtechnieken en industriële vaardigheden. Vanaf 1880 kwamen meer dan tienduizenden immigranten per jaar in de haven van Buenos Aires aan. Ook kreeg het in datzelfde jaar de status van federale stad binnen de bestaande provincie. Zo kreeg je toen de provincie Buenos Aires met als hoofdstad La Plata en de stad Buenos Aires met een eigen bestuur. De stad groeide van 90.000 inwoners in 185 naar 670.000 in 1895 en tot 1 miljoen inwoners rond 1900. Het was de grootste stad van Zuid-Amerika. Door de invloed van immigranten en de enorme economische groei veranderde de stad in snel tempo tot een elegante moderne ‘Europese’ stad. Eén op de twee was geen Argentijn en meer dan de helft sprak geen Spaans. In snel tempo herbouwden Franse en Italiaanse architecten het aanzien van de stad. Brede boulevards (zoals de Av. de Mayo) werden aangelegd omringd door imposante gebouwen, zoals het Teatro Colón en het Palacio de Congreso (het congresgebouw).

Rond 1920 telde de stad meer dan 2 miljoen inwoners en was het op cultureel gebied een van de toonaangevende steden in de wereld. Alle grote kunstenaars, artiesten, maar ook regeringsleiders en zakenlieden kwamen naar Buenos Aires. Vanaf 1930 werd de stad beïnvloed door de architectuur van hoogbouw. Prachtige wolkenkrabbers werden er gebouwd, zoals het el Kavanagh-gebouw of Pasaje Barolo. Maar ook hele wijken, zoals Barrio Norte werden ontworpen met de laatste architectonische snufjes.

Door een grote bevolkingsgroei in de jaren zestig kreeg Buenos Aires een nieuwe facelift met enorme flats, grote autowegen (autopista’s) in en rondom de stad en ontstonden de villas miseria’s (sloppenwijken) aan de rand. Nu zijn er nog tientallen, waar zeker honderdduizenden mensen onder slechte omstandigheden leven. De bekendste is bij het treinstation Retiro. Hier wonen honderden families in hutten van golfplaten of leem. Dit staat in groot contrast met de vernieuwingen in de stad zelf. Want de laatste tien jaren is Buenos Aires aan een nieuwe facelift begonnen. Historische panden werden gerenoveerd en oude wijken ‘herontdekt’. Dat trok hippe winkels, theater-cafés en nieuwe restaurantjes aan. Zo zijn San Telmo en Monserrat, een van de oudste wijken, een en al levendigheid. Langs de haven bij Puerto Madero werden vervallen loodsen omgetoverd tot prachtige woningen, galeries en restaurants. De nieuwe architectuur in de stad heeft weer durf, want vooral grote multinationals geven architecten een kans. Je merkt dat net zoals rond 1910 en 1930 Buenos Aires weer allure heeft gekregen.

Gran Buenos Aires (met zijn voorsteden) telt nu in de nieuwe eeuw ruim 1 miljoen inwoners (9de plaats op de ranglijst in de wereld), zo’n 35% van de totale bevolking. Gekscherend wordt de stad ook wel het waterhoofd van Argentinië genoemd.