Het oude fort met zijn gebouwen en stadswallen is deels hersteld en huisvest een openluchttheater, woningen, ateliers, bedrijfjes en musea. Wanneer u het fort betreedt via de enige toegangsweg, de Kauppakatu, en de Viipuripoort, ziet u links het oudste gebouw van de stad uit 1772, tegenwoordig is hierin het Cavaleriemuseum gevestigd. In het tegenovergelegen officiershuis zijn nu winkels, de Täky-galerie met kunsthandwerk, en het charmante Kahvila Majurska, waar de geschiedenis herleeft vanwege het 18e-eeuwse interieur. Het café schijnt de beste bessentaarten van Karelië te maken. Daarnaast ligt het Zuid-Karelisch Kunstmuseum met oude Finse schilderkunst en postmoderne kunst, en passeert u het oudste orthodoxe kerkje van Finland (1785). Aan het eind ligt het Zuid-Karelisch Museum met een historische collectie en een schaalmodel van de stad Viborg zoals dat eruitzag voor de Russische inval in 1939. Vroeger was Viborg de hoofdstad van Karelië en de tweede stad van Finland.

Bij de haven ziet u het grote zandkasteel, een van de recente attracties van Lappeenranta. Voor de bouw van Finlands grootste zandsculptuur wordt jaarlijks begin juni 2000 ton zand aangevoerd en wordt er enkele weken gebouwd. De bouwsels en fraaie figuren krijgen elk jaar een ander thema en blijven vervolgens de hele zomer staan.

De Kaukas papierfabriek

Buiten Lappeenranta ligt een van de belangrijkste werkgevers van het stadje, de Kaukas papierfabriek. Van verre ziet u de grote schoorsteen en de rookwolken van de gigantische fabriek, waar 3000 werknemers grote hoeveelheden hout verwerken tot planken en papier. Vanaf de hoge brug van Luukkaansalmi heeft men een goed overzicht over het fabrieksterrein, met enorme drijvende houtvlotten, grijpmachines, transportbanden en sproei-installaties om de grote stapels boomstammen op de kades nat te houden.

Het Saimaakanaal

Het Saimaakanaal is de enige bevaarbare waterweg tussen het Saimaameer en de Finse Golf. De eerste pogingen om een verbinding te maken tussen Lappeenranta en Viborg dateren uit de 17e eeuw, maar mislukten. Pas in de 19e eeuw, toen Finland een zelfstandig Groothertogdom van Rusland was geworden, herleefden de plannen voor een kanaal. Van 1845 tot 1856 werd het kanaal gegraven, destijds 53 km lang. Door de Tweede Wereldoorlog en de inlijving van Oost-Karelië door Rusland, werd het kanaal in tweeën gesneden door de grens. Door een overeenkomst met Rusland werd in 1963 besloten dat Finland het Russische deel van het kanaal mag beheren en onderhouden. Van 1963 tot 1968 werd het kanaal verdiept en verbreed, en deels op een nieuw traject gegraven. Het 43 km lange kanaal telt nu 8 sluizen om het grote hoogteverschil van 73 meter tussen het Saimaameer en de Finse Golf te overbruggen. De grootste sluis, de Mälkiäsluis, heeft een indrukwekkend hoogteverschil van 13 meter.