Begin 20ste eeuw gedurende de grote immigrantenstroom woonden er niet alleen Italianen, maar ook Grieken, Japanners, Turken en Joegoslaven. Door deze mengeling van nationaliteiten werd het het centrum van het nachtleven. De wijk werd ook wel het Sjanghai van het Westen genoemd. Maar het kon net zo goed het New Orleans van Zuid-Amerika genoemd worden, want wat de jazz voor New Orleans betekende was de tango voor La Boca.

Het was ook hier waar de eerste danssalons werden geopend, want de straten Suarez en Necochea stonden bekend om hun cantina’s. Cantina is de naam voor een typische Italiaanse herberg waar gegeten, gezongen en vooral gedanst wordt. In het begin van de 20ste eeuw had de tango, toen een nieuwe dans, al iets betoverends, want met deze dans mocht men elkaar stevig vastpakken en in het openbaar omhelzen. Men kon dansen met al zijn zintuigen, het was een dans met een ziel. Zo werd de tango een groot choreografisch feest.

Maar in de jaren twintig van de vorige eeuw raakte de haven in verval, de tango verdween dansend naar San Telmo en het centrum. De gegoede middenklasse vertrok naar elders en de spoorwegen staakten hun verbinding met La Boca. Daardoor sloeg de verloedering in de wijk toe.

Het was een bekende Argentijnse schilder, Quinquela Martín, die rond 1920 vlak bij Caminito, een klein straatje dat uitkomt op de haven, woonde en zich erg inzette voor deze arme buurt. Hij schilderde kleurrijke figuren en voorwerpen op de dokken in de haven. Totdat hij het idee kreeg om de huizen in Caminito (letterlijk weggetje of pad) eens goed op te knappen en de buurt wat op te vrolijken. Alle huizen langs dit weggetje waren van golvend plaatijzer of van hout. En met Toscaans geel, terracotta rood en een blauw zo uit de Middellandse Zee veranderde hij in de jaren vijftig dit grauwe straatje in een van de meest kleurrijke straten van Argentinië. Toen er nog wat beeldhouwwerken en reliëfs bijkwamen van andere kunstenaars was zijn opdracht voltooid. Deze ‘sociale’ kunstenaar heeft daadwerkelijk de buurt meer kleur gegeven. Tot aan zijn dood in 1977 heeft Quinquela Martín in La Boca gewoond.

In 1959 werd Caminito officieel een voetgangersstraat en er kwam een kunstmarkt van voornamelijk artiesten uit de wijk. Niet voor niets wordt het ‘Place du Tertre’ van Buenos Aires genoemd. Nu is het een van de grote trekpleisters van de stad, maar het is wel erg toeristisch geworden.

Hier begint ook de wandeling bij het pleintje La Vuelta de Rocha, daar komen de de straten Magallanes en Caminito op uit. Kijk maar eens rond naar al die kleurige huizen, de beeldhouwwerken langs de muren en de muurschilderingen. Het is gewoon een openluchtmuseum. Je volgt Caminito tot aan het einde bij General De Lamadrid daar ga je naar links tot aan de spoorlijn. Ook daar sla je linksaf en je wandelt nog steeds langs vrijwel alleen maar beschilderde golfplaten huisjes (kijk maar eens naar rechts over de spoorbaan). Bij Magallanes, de volgende straat, ga je naar links. Het is een hele gezellige straat vol met terrassen, (tango) dans en enkele oude 'Conventillos' (oude woonkazernes).

Heb je tijd dan moet je zeker even wat drinken op een van die terrassen en genieten van wat je allemaal ziet. Je loopt nu terug naar het pleintje waar de wandeling begon en daar rechts aan de kade is Fundación Proa. Wat eens een vervallen pakhuis was, is nu een cultureel centrum voor video, film en theater. Het is modern van opzet en zeker een bezoek waard. Op het dak zijn in de zomermaanden (muziek)uitvoeringen en op het terras heb je een mooi uitzicht over het water en de wijk. Open van di. t/m zo. van 11-18.00 uur. 

Terug bij het gezellige plein La Vuelta de Rocha dat eerst ‘Plazoleta de los Suspiros’ heette, wat ‘plein van de smacht’ betekent. Want langs deze kade stonden de jonge vrouwen naar de matrozen te zwaaien en te flirten. Links is Calle Del Valle Iberlucea met aardige winkeltjes, een wassenbeeldenmuseum (Museo de Cera de la Boca op nr. 1261 en niet de moeite waard om te bezoeken). Maar de wandeling gaat rechts over de Av. Pedro de Mendoza langs de kade naar enkele beschilderde gebouwen, waarvan één belangrijk is nl. Museo de Bellas Artes de la Boca. Dit was het atelier en het huis van de schilder Quinquela Martín. Er hangt niet alleen zijn werk, maar ook van enkele bekende moderne Argentijnse schilders, zoals Policastro en Spilimbergo. En wat niet veel mensen weten, ga naar boven want op het dakterras heb je een mooi uitzicht over de haven. Open van di. t/m vr. van 10 -17.00 uur In het weekend van 11-17.30 uur.

Voor je zie je over het water niet alleen verroeste schepen en wrakken, maar ook twee enorme stalen bruggen, de eerste en de kleinste is Puente Transbordador die in 1908 de verbinding maakte met de stadswijk aan de overkant (er reed zelfs een tram overheen). Over de grootste ligt nu de snelweg naar de kust.

In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw waren in La Boca de cantina’s erg populair, vooral Spadavecchia was de bekendste, maar jammer genoeg is deze Italiaanse volksherberg en vele andere gesloten, want het is nu in deze wijk niet prettig vertoeven in de avonduren, helaas!
In deze buurt bruiste tot de jaren dertig van de vorige eeuw wel het leven, hier werd feest gevierd en gedanst in de cantina’s, hier is de tango geboren in de cafés rondom Suarez en Necochea. Als afsluiting van de wandeling neem plaats in het café ‘La Perla’ (bij het plein waar de wandeling begon). Want dit café is een van de bekendste en oudste van La Boca. Sinds 1899 bestaat het en was in de beginjaren ook nog een bordeel. Kijk eens naar al die foto’s en affiches aan de muur en je proeft de nostalgie naar die vervlogen jaren!