Bijna 90% van de bevolking, ongeveer 650 inwoners, van het eiland Værøy leeft in Sørland. Het dorpje ligt rondom een baai in het zuidoosten van het eiland. Uiteraard leeft het leeuwendeel van de dorpsbewoners van visserij en zalmkwekerijen.

In Nordland staat de oudste kerk van de Lofoten. Het houten godshuis stond oorspronkelijk in Kabelvåg, maar werd in 1799 afgebroken en naar Værøy gebracht.

In het zuidwesten van Værøy ligt het gehucht Måstad. Deze buurtschap raakte ontvolkt door de slechte verbindingen en onvoldoende havencondities, in 1974 vertrokken de laatste bewoners. Er woonden ooit 150 mensen. De bewoners leefden van de visserij en wat veeteelt, zoals schapen en een enkele koe. Zeevogels en hun eieren waren een belangrijke voedingsbron. De drieteenmeeuwen, zeekoeten en alken werden gevangen op de steile berghellingen, de mannen deden dat met netten en met gevaar voor eigen leven. De trotse vogelvangers negeerden in 1899 de jachtwet die het bejagen alleen toestond met geweren. Het schieten in zeevogelkolonies vonden ze onethisch.

Måstad is vooral bekend geworden vanwege de lundehunder of måstadhunder (papegaaiduikerhonden). Papegaaiduikers waren favoriet op het menu van de inwoners van Måstad. De lundehunder waren kleine hondjes met puntige snuiten die meehielpen bij de jacht op deze zeevogels. De honden bezitten een extra teen vergeleken met andere hondenrassen. Ze vingen de papegaaiduikers op hun nest dat te vinden was tussen de stenen en rotsen. Door de hoge hondenbelasting verdween de papegaaiduikerhond van alle Lofoteneilanden, behalve in Måstad. De inwoners hoefden geen hondenbelasting over hun måstadhunder te betalen omdat ze economisch mede afhankelijk waren van deze dieren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog stierven alle lundehunder in Måstad aan een ziekte. Vijf papegaaiduikerhonden die in een kennel in Hamar zaten, werden teruggebracht naar Måstad. Hier stammen alle papegaaiduikerhonden in Noorwegen van af.