Bijna in de uiterste zuidoostpunt van de provincie ligt het dorp Bayfield. Net ten noorden daarvan is de oprit naar de Confederation Bridge. Dat is de enige vaste oeververbinding met de Canadese provincie Prince Edward Island. Zie hierover verder de pagina over deze brug bij de provincie Prince Edward Island.

Cape Jourimain Natural Wildlife Area

Rond de toegangsweg naar de Confederation Bridge is een natuurgebied: de Cape Jourimain Natural Wildlife Area. Dat omvat moerassen, wetlands en eilanden die worden beschermd door zandduinen. Meer dan 170 soorten vogels verblijven er enige tijd tijdens hun trektochten van en naar overwinteringsgebieden in het zuiden. Tot de vogels die hier nestelen behoren visarenden en reigers. Er zijn enkele wandelroutes. Eén daarvan komt bij een vuurtoren uit 1870, waar ook visarendnesten te zien zijn. Verder is er het Cape Jourimain Nature Centre met exposities over natuur en historie. Een uitkijktoren biedt mooi uitzicht op de Confederation Bridge en een goede kijk op moerassen, wouden en nestgebieden. In hetzelfde gebouw is ook een toeristeninformatiebureau. Het Cape Jourimain Nature Centre is gevestigd aan 5039 Route 16 (vlak bij de oprit naar de brug) en is open van half mei tot half oktober. Half juli is er extra aandacht voor de visarenden tijdens het jaarlijkse Osprey Festival.

Port Elgin

Isthmus of Chignecto

Ten zuidwesten van Bayfield en Cape Jourimain ligt het dorp Port Elgin. Even daaronder is de grens met de Canadese provincie Nova Scotia. Die loopt voor een groot deel door een strook land met moerasachtig gebied die de Isthmus of Chignecto wordt genoemd, de Chignecto-landengte. Half achttiende eeuw was dit een belangrijk gebied tijdens de strijd tussen de Fransen en de Britten om de heerschappij in wat nu Canada is. Daarom waren er tal van forten en andere verdedigingswerken. Helaas is niet alles daarvan bewaard gebleven.

Fort Gaspereaux/Monckton

In Port Elgin stond aan de monding van de Gaspereau River sinds 1751 het kleine Franse Fort Gaspereaux. Toen de Britten de overwinning behaald hadden, hernoemden die het in Fort Monckton, naar hun zegevierende bevelhebber. Bij aanvallen door Mi’kmaq-mensen en Acadiërs oordeelden ze echter dat het onverdedigbaar was en staken ze het in 1756 in brand. Ruïnes zijn nu onder het gras verdwenen, maar de vormen van het fort zijn nog wel herkenbaar. Die zijn aan Fort Monckton Road.

Monro Heritage Centre

Informatie over het fort is te bekijken in het Monro Heritage Centre aan 1 Spring Street. Vanaf de vestingruïnes loopt er een vier kilometer lange route naar toe. Het centrum zit in een van de oudste gebouwen van het dorp, een woonhuis van de negentiende-eeuwse schrijver Alexander Monro. Behalve over het fort zijn er exposities over de historie van de omgeving van Port Elgin en over een aantal wandelroutes. Die laatste gaan onder meer langs zoutwatermoerassen en dijken, over verlaten spoorlijnen en oude houthakkerspaden, en door bosgebieden en open velden.

Aulac

Fort Beauséjour/Cumberland

Een wel overeind gebleven fort uit de Chignecto-linie is Fort Beauséjour in Aulac. Dat ligt aan de westkant van de Isthmus of Chignecto en dateert van 1751. Het is een van de weinige forten in Canada waar echt gevochten is: eerst tussen Frankrijk en Groot-Brittannië, daarna tussen Groot-Brittannië en de Amerikaanse koloniën tijdens de Amerikaanse revolutie, en ten slotte tussen Groot-Brittannië en de Verenigde Staten tijdens de Oorlog van 1812. Toen de Britten het in 1755 in bezit hadden gekregen, gaven ze het de naam Fort Cumberland. Nu is het een nationaal monument. Na restauratie heeft de overheidsinstelling Parks Canada er de oorspronkelijke Franse naam aan teruggegeven. Het is een stervormig vestingwerk met daaronder kazematten. In een bezoekerscentrum is te zien welke de beoogde taken waren. Ook zijn er tentoonstellingen met historische en culturele voorwerpen en informatie. De ingang is aan 111 Fort Beauséjour Road en het fort is open van begin juni tot half oktober.