Aan 3248 Highway 2 in Economy bevindt zich het Cobequid Interpretation Centre. Daar zijn exposities over de historie en geologie van deze regio. Er is een eenvoudige uitkijktoren bij die in de Tweede Wereldoorlog dienst heeft gedaan als observatiepost. Nu biedt die een aardig zicht op de getijden in de baai. Open van half juni tot half oktober. In het centrum is ook informatie te vinden over enkele wandelroutes die vanuit Economy lopen.

Economy Falls

Schuin tegenover het Cobequid Centre is River Phillip Road en die gaat naar Economy Falls. Deze onverharde straat staat als doodlopend (no exit) aangegeven en leidt naar een parkeerplaats aan de voet van de Cobequid Hills. Vandaar gaat een route naar boven, naar een oude breuklijn in de aardkorst waar een circa twintig meter hoge waterval is. Of eigenlijk is het een cascade, een serie kleine watervallen als een reuzentrap achter elkaar. Daar vandaan gaan andere routes verder, maar die zijn nogal steil en lopen gedeeltelijk over gladde rotsbodem. Toegankelijk van begin juni tot eind oktober.

Upper Economy

That Dutchman’s Farm

Een stukje Nederland is te vinden in Upper Economy. Aan 112 Brown Road, een zijweg van Highway 2 en boven op een heuvel, bevindt zich de kaasboerderij That Dutchman’s Farm met restaurant en omliggend natuurgebied. Oerhollandse namen kom je er tegen, zoals de Deel, de molen Spinnekop, broodjes kaas en ham, appeltaart en smeerkaas. Goudse kaas is het belangrijkste product. Eigenaren zijn Maja en Willem van den Hoek. Zij emigreerden in 1970 naar Canada en kwamen na een start in British Columbia uiteindelijk hier in Upper Economy terecht. Over het omringende terrein lopen door Willem aangelegde wandelroutes waar diverse dieren zijn te zien inclusief Schotse hooglanders, dwerggeiten, hangbuikzwijnen, konijnen en emoes. Op de zolder van de Deel is een souvenirwinkeltje waar ook typisch Hollandse producten als klompen en Delfts blauw verkrijgbaar zijn. That Dutchman’s Farm is alle dagen open.

Debert

Camp Debert

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog had Canada behoefte aan een verzamel- en trainingsbasis voor de manschappen die naar het strijdperk in Europa zouden worden gestuurd. Die kwam bij het gehucht Debert ten westen van de grote stad Truro. In de tweede helft van 1940 werd dit kamp uit de grond gestampt naast een militair vliegveld dat hier in 1938 was aangelegd en waar piloten werden getraind. Soldaten werden in dit Camp Debert bijeengebracht en getraind voor ze in Halifax werden ingescheept om naar Groot-Brittannië te gaan en vandaar naar de slagvelden op het vasteland van Europa. Het kamp kon meer dan twintigduizend militairen tegelijk herbergen. Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog liet de federale regering van Canada zes atoomvrije bunkers bouwen. Camp Debert werd de locatie van één daarvan, de enige in de maritieme provincies. Hij moest fungeren als regionale commando- en communicatiepost in tijden van nucleaire aanvallen. Er konden 350 mensen in en er waren voorraden opgeslagen voor circa negentig dagen. Tegenwoordig zijn de militaire basis en de atoombunker niet meer in gebruik. Half jaren negentig vertrokken de laatste soldaten. Alleen een schietbaan voor kleine vuurwapens is gehandhaafd voor training van reservisten. Het militaire vliegveld is nu een regionale burgerluchthaven. De gronden zijn nu provinciaal eigendom.

Military Museum

Herinneringen aan Camp Debert zijn bijeengebracht in een van de voormalige militaire gebouwen, nummer 213. Daar is het Debert Military Museum gevestigd. Hier vandaan worden ook rondleidingen verzorgd in de atoomvrije bunker. Het museum is gevestigd aan 1540 Plains Road en is open van half mei tot eind september (niet op maandag, in september ook niet op dinsdag en woensdag).

Archeologische wandelroute

De omgeving van Debert is al meer dan elfduizend jaar bewoond geweest. Dat is gebleken uit archeologische vondsten. Vanaf een parkeerplaats bij de hoek van Plains Road en MacElmons Road begint een wandelroute die over die periode wat laat zien. Deze gaat door gemengde wouden en langs riviertjes en beken. Er staan panelen met informatie over die voorouders van de huidige inheemse Mi’kmaq-mensen. Omdat dit gebied wordt gezien als de eerste bewoonde locatie van Nova Scotia, is het beschermd als een provinciaal historisch monument.